Jesień jest bardzo kolorowa: paletą barw liści od różnych odcieni zieleni, przez pomarańcze i brązy, szarugą deszczowych dni i wielobarwnymi książkami oraz aromatycznymi świecami do walki z chandrą, to też rumiane jabłuszka, pomarańczowa dynia, różne kolory dyń ozdobnych i cukinii, przepiękne kolory wrzosów, czerwona jarzębina, żółta kukurydza, brązowe kasztany, królują też różnobarwne grzyby.

Jesień jest koloru szarego jak popiół. Pomimo że wokół skrzy się od barwnych liści i na przemian przebija złote słońce to znowu spada chłodny deszcz, to jesień jest szara. Jest to pora roku, w której wszystko przemija, by mogło się narodzić na nowo. Na zewnątrz dmucha wiatr i opadają liście. Niebo płacze i tworzy na ulicach lustra, w których odbijają się smutne chmury. Ludzie zasłaniają się płaszczami i szalami w nadziei, że nie dopadnie ich chandra. Świat jesienią jest szary. Człowiek owity w koce z kubkiem ciepłego napoju w ręku ogląda go. Patrzy jak tonie w szarości przypominającej popiół. Popiół, z którego jak feniks wyłoni się w pełni swej okazałości wszystko co obumarło piękną jesienią.

złota! a właściwie we wszystkich możliwych, ale ciepłych kolorach!

Mówi się, że jesień jest złota, inni uważają, że szara, a jeszcze niektórzy, że po prostu bezbarwna. Dla mnie jesień to dominacja koloru pomarańczowego, brązowego, czerwonego. Jesień jest kolorem jesiennych liści, które mają najróżniejsze odcienie tych podstawowych kolorów.

Jesień, to czas, w którym powoli zamiera życie, dni robią się coraz krótsze, liście opadają, zwierzęta szykują się na nadejście zimy.
Dominują kolory kojarzące się z ciepłem, ogniem, blaskiem, ziemią. A więc, mamy jesień koloru żywotnej czerwieni połączonej z brązem i barwami słońca.

Jesień to czerwień wyraźna,
Brązem przeplatana,
Odcieniami pomarańczy pięknie przełamana,
Żółcią wszędzie się odznacza,
Blaskiem złota bije,
Jesień piękna złota,
Wszystkie kolory tęczy przed nami odkryje!

Gdy oczy zamykam i w wyobraźni jesień maluję,
kolorami cudownymi ją ozdabiam, bo tak ją czuję.
Pani Jesień ma włosy w miedzianym kolorze,
ma oczy orzechowe, spokojne jak jesienne morze.
Ma płaszcz, którego ciepło w pomarańczowym blasku się odbija,
jak aura smutku, która jesienią leniwie mija.
Na nogach nosi buty pięknie czerwone,
a w dłoni torbę, w piękne akcenty złocone.
Pani Jesień kolorami wieloma się mieni,
jeszcze w niej można ujrzeć resztki letniej zieleni.
Jest barwna, kolorowa, ciągle zaskakuje,
każdego dnia inaczej wygląda i to jej pasuje.
Jest zmienna, jak wiatr co jesienią szaleje,
przez to piękna, cudowna, jej urok nigdy nie zmaleje.
W kolorach jesień jest zamknięta,
urzeka, czaruję, magią barw jest zaklęta.